Σπάσε τα σύνορα του φόβου και της ενοχής....

"Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες, αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους, την μαγεία τους. 

Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία, την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα, 

να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ’ έχουν φυλακίσει ….

Εύα Ομηρόλη

Την ώρα που σε πνίγει η θλίψη και σε ακυρώνει ο φόβος

Την ώρα που σε πνίγει η θλίψη και σε ακυρώνει ο φόβος. Τις στιγμές που νιώθεις η κάθε κουβέρτα και σεντόνι να ζυγίζει εκατό κιλά παραίτηση, και το δωμάτιο σου να μυρίζει απαίσια παρουσία απόγνωσης, αισθάνεσαι ότι αυτό ήταν, τελείωσαν όλα. Κεφάλι δεν θα ξανασηκώσεις. Φώς εδώ μέσα δεν θα ξαναμπεί. Νιώθεις ότι δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα και ότι η ζωή σου, ακουμπάει τερματικές καταστάσεις αιώνιας συνθήκης με την θλίψη.
Και όμως οσο τώρα κι ας μην το πιστεύεις, δεν θα είναι πάντα έτσι. Θα έρθει η μέρα που θα σηκωθείς από τα σκεπάσματα της ενοχής, και απο την πνιγμό του ανέκφραστου θυμού σου, και θα ανοίξεις τα πορτοπαράθυρα να μπει φώς και αέρας καθαρός στο δωμάτιο.
Ναι αλλάζουν οι καταστάσεις, μα γίνεται, πολύ αθόρυβα, ήσυχα, βουβά και σιγαλά. Τόσο αδιόρατα που και εσύ δεν καταλαβαίνεις πώς άλλαξε το σκηνικό… πως ο Χριστός εν ετέρα μορφή αλλάζει την ζωή σου.

π.Λίβυος

Ο Άδης του Παραδείσου

Πριν να δούμε το φώς θυμήσου ότι σερνόμαστε στα σκοτάδια. Πριν γελάσουμε θυμήσου που κλαίγαμε ώρες στις όχθες των ονείρων μας. Συρθήκαμε στην κολασμένη γη μας, χαθήκαμε στους πλανεμένους ουρανούς, και μονάχα όταν απελπιστήκαμε έως κολάσεως, γεννήθηκε ο παράδεισος στη ψυχή και το κορμί μας. Είναι πάντα ο σταυρός που προηγείται της ανάστασης. Ο άδης του παραδείσου. Είναι ο Θεός που φανερώνεται μόλις ξεγυμνωθούμε, και αφήσουμε τα άρματα των «αρετών» και των «κατορθωμάτων» μας κατά γης, στην εσχατιά της ταπείνωσης.

π.Λίβυος

Όλα είναι ζωή...

Σηκώθηκα πολύ πρωί. Βγήκα στην αυλή και απλά άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στην ομορφιά του κόσμου. Τα μάτια όμως στυλώθηκαν σε μια σοκαριστική σκηνή. Μια γάτα κρατούσε στα δόντια της ένα ποντικό που σπαρταρούσε από πόνο. Οργίστηκα. Λυπήθηκα. Την ακολούθησα να δω μήπως και καταφέρω να σώσω το δύστυχο το τρωκτικό που είχε αρχίσει να παραδίδεται στο θάνατο.
Έτρεξε λιγάκι η γάτα. Έτρεξα και εγώ πίσω της γεμάτος θυμό. Έκανε ένα μεγάλο σάλτο και κρύφτηκε πίσω από ψηλά μαραμένα χόρτα. Κινήθηκα με ορμή προς τα ΄κεί. Κοίταξα. Και η οργή έφυγε, ο θυμός σκορπίστηκε, η λύπη έγινε χαρά.
Πέντε μικρά γατάκια. Πανέμορφα και χαριτωμένα. Μια μάνα που κυνηγούσε από αγάπη. Ένα τρωκτικό που έχανε την ζωή του για να ζήσουν άλλες υπάρξεις.
Έφυγα γεμάτος εικόνες. Το ποντίκι να σπαράζει, τα γατάκια να ευφραίνονται. Ο ποντικός να προσπαθεί να σώσει την ζωή του και η γάτα να κυνηγά προσπαθώντας να δώσει ζωή σε άλλες υπάρξεις. Ο ένας να πεθαίνει οι άλλοι να ζουν. Και όλο αυτό ονομάζεται ζωή.
Δεν ξέρω εάν μου αρέσει. Δεν έχει άλλωστε και πολύ σημασία. Πάντως αυτό συμβαίνει. Εξω από εμάς, μέσα σε εμάς, μια αντιφατική αρμονία που λέγεται ζωή, θάνατος και ανάσταση, γέλιο και δάκρυ μαζί…

π.Λίβυος

Αν δεν ζήσεις πώς θ' αγιάσεις;

Πολλοί μέσα στο χώρο της θρησκείας, αισθάνονται μια αγχωτική εμμονή με την αμαρτία. Φοβούνται μην αμαρτήσουν. Στην πραγματικότητα βέβαια, πρόκειται για μια μετωνυμία, του φόβου τους να ζήσουν. Την ζωή φοβούνται. Διότι η ζωή έχει μέσα ρίσκο, δεν έχει βεβαιότητες, και δονείται από ανατροπές. Και εμείς τις περισσότερες φορές, θέλουμε να ελέγχουμε τα γεγονότα, τον εαυτό μας, τους άλλους, τον ίδιο το Θεό. Όποιος όμως δεν αμαρτάνει που αυτό έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτο, είναι σαν να λέμε ότι δεν θέλουμε να αναπνέουμε, δεν ζει. Κι όποιος δεν ζει, δεν αγιάζει. Διότι όπως λέει και ο Γέροντας Αιμιλιανός «Τα πάθη και οι πειρασμοί είναι κακά, εν τούτοις είναι και καλά!!! Είναι δρόμοι που μας οδηγούν προς τον Θεό. Μας χαρίζουν μια εμπειρία ζωής.»

π.Λίβυος